آرا م باش دختر

هیچ کس نمی پرسد این حجم انبوه خشم از چیست؟ هیچ کس نمی گوید "ف" دردت از چیست؟ گیرم یکی پیدا شد و با دلسوزی حالی ازم پرسید. دردم را گفت بازهم من آدمی نیستم که چیزی رو بیان کنم. انگار این درد این غم باید در دل من بماند و پوسیده شود. م خودم به تنهایی حامل همه دردها و غم و بغض های فروفورده و خشم های بیان شده هستم.

انگار تنها خودم باید از خودم بپرسم فرزانه دردت چیست؟ فرزانه این حجم فلاک بار خشم را از جا به عاریت گرفته ای؟ تا خودم برای خودم سفره دلم را باز کنم و بگویم از آرزوهای برآورده نشده، از بی احترامی ها، از تلاش های مکرر روزانه و به مقصد نرسیدن سالانه از این که یک عمر دویدم ولی به جایی نرسیدم بعد می بینم آنکه ندویده است و به کجاها که نرسیده است. از این همه بی عدالتی، این اینکه می بینم برادرم چگونه حقم را می خورد و عین خیالش نیست. می بینم پدرم چگونه سهم مادرم را به برادرم می بخشد، از ظلم های سالیانه پدرم به مادرم از صبوری بی حد و مرز مادرم. از بی کسیش از اینکه عمری یاد گرفته است چیزی نباید گفت نباید دست به عملی زد . از جوانی بر باد رفته مادرم. از آنهمه عشقی که به پدرم داشتم و اینکه ناجوانمردانه پاسخ داد. کوه هم که باشی در برابر این همه ظلم فروخورده یک جایی فوران می کنی. آخر آدم چطور می تواند این حرف ها را برای دوستش عزیزش رییسش ویا.... بزند پس فرو می خورد و فر می خورد روزی جایی فوران می کند و این گونه می شود که می گویند فرزانه عصبی است. فرزانه قدرت تعامل با دیگران ندارد فرزانه ... اخر تو چه می دانی درد دل فرزانه را فقط به آرامی و خونسردی برچسبی می زنی بر فرزانه تا تکرار شود و تکرار . جز هویتی او شود و در رزمه کاریش چسبیده شود. کسی نمی گوید فرزانه دکترا دارد، تخصص دارد، سابقه کار دارد و هزار و یک توانمندی دیگر. بلکه برچسب عصبی بودن همه آنها را می شورد و می بردو دوبار این سکیل عصبانیت شروع می شود.

نمی دانم شاید دارم توجیهه می کنم، شاید همه این ها تقصیر خودم هست که کنترل خشم ندارم و هزاران شاید دیگر.

هر چی هست دلم برای فرزانه و آرزوهای برآورده نشده اش می سوزد. اما نمی توانم برایش کاری کنم مگر اینکه کمی آرامش کنم