به تاریخ 97/09/20

شب ها که روی مبل روبروی تلویزوین یله شدم و با کنترل تلویزیون شبکه های تلویزیونی رو بالا و پایین می کنم، با خودم عهد می بندم که فردا در وبلاگ متنی بنویسم. درست همان لحظات سیلی از کلمات قصار با ساختارهای متعدد به ذهنم هجوم می آورند و با خودم می گوییم اول از اینجا شروع می کنم بعد اینطوری ادامه و می دهم و همینطور پیش می روم. گاهی به خودم می گم خوب بلند شو کاغذ و قلمی از اتاق بیاور و همه این ها را بنویس اما تنبل تر از آن هستم و کماکان با امید به حافظه ام به خودم می قبولانم که از الف تا میم آن در ذهنم می ماند و فردا بر روی وبلاگ پیاده اش می کنم. دریغ از فردا و فردا روزها یا متن یادم رفته یا بطور کلی یادم می رود به وبلاگ سر بزنم جدیدا هم که به خودم می قبولانم که کمتر از هزار کلمه ننویسم خوب پس از اونجایی که این ایده زیر هزار کلمه و حتا اید پانصد کلمه است از نوشتن سرباز می زنم و دلایل توجیهی برای ننوشتن خودم به خودم القا می کنم.  تمام این ها تنبلی است که صرفا در نوشتن خلاصه می شود. وقتی رویای نوشتن داری اما حس و حال نوشتن را نداری همین می شود که در خیال غرق می شوی بدون آنکه بدانی با ثبت و ضبط این خیال و دیگر خیال ها شاید روزی روزگاری که گذرت به این وبلاگ خورد به خودت بگویی خیلی از خیال هایم را به واقعیت تبدیل کردم.

با خودم فکر می کنم نوشتن تنها تخیل ناب نیست بلکه پشتکار نوشتن هم است چه بسا در بسیاری موارد همین پشتکار نوشتن است که خیال را به جریان می اندازد. حال اینکه من در این مورد بسیار بسیار تنبل ام. این تنها تنبلی من در حوزه نوشتن نیست. بلکه وقتی که با هزار سلام و سلامت پشت کامپیوتر می نشینم تا چیزی بنویسم، در ابتدای امر به خودم قول می دهم متن را بخوانم و ویراستاری کنم. اما همین که احساس کنم جان مطلب را گفته ام بی خیال خواندن دوباره متن و یا حتا یک ویرایش سردستی می شوم، قسمت آبی رنگ "ثبت نوشته  و بازسازی وبلاگ" را کلیک می کنم و اینبار خودم را آرام می کنم که فردا با ذهن بازتر مطلب را ویرایش می کنم. اما این فردا هنوز نیامده است و انگار هم خیال آمدن ندرارد.

فکر می کنم رشد و شکوفایی در نوشتن صرفا با خواندن صورت می گیرد برای همین تویتر می خوانم، کتاب می خوانم، سایت و خبرگزاری دوره می کنم، کلمات قصار و جملات زیبای کتاب ها را مزه مزه می کنم به امید آنکه در عرصه نوشت بتواند یاری ام کنند. ذاما زهی خیال باطل. می دانم تا یک برنامه جامع نوشتاری برای خودم تدوین نکنم و یک پشتکار در نوشتن به خودم تزریق نکنم و در مواردی یک برنامه تنبیهی برای خودم سر و سامان ندهم، کاری پیش نخواهم برد