به تاریخ اول اسفند 1397

بهمن ماه سختی از سر گذراندم. از همان روز اولش با خبر بد آغاز شد. پول بیمه تکمیلی تصادف آقا را نپرداختند دلیش هم این بود که بیمه تکمیلی پول تصادف را نمی دهد چون بیمه شخص ثالث است. همین الان هم که یادش می افتم ناراحت می شوم از آن همه دوندگی و در آخر هیچ. بیست و پنج میلیون ناقابل دود شد و به هوا رفت به همین سادگی. اما این تنها خبر بد بهمن ماه نبود روز دوشنبه هفته اول بهمن ماه آن اتفاق تلخ افتاد. اسمش را گذاشتم دوشنبه سیاه. با این حال محکم ایستادم تا حق و حقوقم را بگیرم. کما کان پیگیر هستم از حراست و آقی "میم" با این حال هنوز خبری نشده است. نقطه عطف بهمن ماه سفر یک هفتگی ام به شیراز بود. در تاریخ مهاجرتم هیچ یاد ندارم که یک هفته کامل شیراز باشم البته به غیر از ایام عید. مقارن شدن تعطیلات بیست و دوم بهمن با شهادت حضرت فاطمه فرصت مغتنمی بود برای منی که مدتها بود این تجربه را نداشتم و حال و احوال روحی ام حسابی می طلبید. خانه تکانی خانه و شست و شوی آشپزخانه و کرکره و پرده ها تنها دستاورد سفر نبود بلکه گرفتن تولد برای مامان برای اولین بار نقطه عطف سفر بود. بنده خدا تا لحظه آخر وقتی که "د" کیک را آورد تصوری از گرفتن تولد نداشت فکر کرده بود برای ولنتاین کیک خریدم و دور هم جمع شدیم. آخرش وقتی براش خوندیم: هپی برث دی تو یو" باور کرد. چیزی نگفت اما می دانستم رضایت دارد. خوشحال است. حتا اگر چیزی نگوید اما چشم هایش رسوایش می کنند. درد و غم و شادی را می توان عمیقا از چشمانش خواند. آدمی که یاد نگرفته احساساتش را به زبان بیاورد با نگاهش قدر دان است.

و حالا اولین روز اسفند. چند سالی است که متوجه شدم ماه محبوب من اسفند است. آن همه روح زندگی که در رگ خیابان ها جاری شده است. شهر روح می گیرد حتا اگر درد اقتصادی عذابش دهد. اما انگار یک دلخوشی گوشه دل مردم غنچ می زند. من اما کما کان در فکر دست نیافته هاهستم. هنوز مدرک تحصیلی ام را نگرفته ام. با پژوهشگاه صحبت کرده ام اما گفته اند بعد از عید پیگیری کنم. گفتن همین جمله باعث شده که فکر کنم دستم را در پوست حنا گذاشته اند. هر لحظه فکری به ذهنم می زند و عجیب آنکه بیشتر منفی هستند مسایل کاری به کنار هر از چند صباحی ذهنم در گیر توده خوش خیم سینه ام می شود و با خودم هزار فکر و تخیل ناثواب می چینم. همه اینها را گفتم تا بگویم: می خواهم اسفند خوبی برای خودم بسازم