گزارش این روزها

بررسی از مرجع روزها طبق کپی رایت ی آخر پایان نامه نویسی است. بالاخره کابوس پایان نامه و دانشگاه که چهار سالش بدون لذت بود داره کم کم تمام می شود. دکتر اصلاحیه آخر را زده است و قرار است بعد از انجام اصلاحات وقت بگیرم برای دفاع. با این حال دو ماه وقفه بین آخرین اصلاحات که به نظر خودم تا اواسط تیر ماه طول می کشد تا تاریخ دفاع که استاد راهنمایم گفته است به دلیل سفر به خارج از کشور نیمه دوم شهریور ماه قرار دارد، وجود دارد.

با ین حال مثل اینکه کماکان دفاع پایان نامه دکترا هم مثل پایان نامه فوق لیسانس مصداق کامل این شعر است که: " گاهی بساط عیش خودش جور می شود گاهی به صد مقدمه ناجور می شود". قرار بود بعد از دفاع با مامان یه سفر برم تبریز و یا شهرهای اطراف. کمی به خودم روحیه بدهم و یک دلخوشی کوچکی برای مادر باشد که از بد حادثه، آقا تصادف کرده است. اونهم از نوع بدش. لگن و پا کاملا شکسته و حتا فکر نکنم مامان با این گرفتاری ها بتونه در جلسه دفاع من شرکت کنه. تازه قرار بود بعد از دفاع برای خودم اولین بار در زندگی ام جشن بگیرم. می خواستم به بهانه دفاع از دکترا جشن فارغ التحصیلی بگیرم و تمام اقوام را جمع کنم. اما هیچ کدام از این تصاویر ذهنی به واقعیت تبدیل نخواهند شاید. یا حداقل در آینده نزدیک با وضعیت جسمی آقا امکان پذیر نخواهد بود.

دلم یک تغییر اساسی در شغلم می خواهد. دلم می خواهد در حیطه ای فعالیت کنم که احساس کنم مدرک دکترا با اینهمه هزینه های مادی و روانی تاثیری در آینده شغلی ام داشته است. هم حقوقم بالاتر رود و هم پست بهتر و آموزشی تر نسبت به موقعیت کنونی ام داشته باشم.  با این حال همه اینها را به آینده واگذار می کنم. به قول گیتی جان، آینده دور را نباید دید بلکه روز به روز باید در نظر داشت و الان مهمترین کار اصلاحیات انجام شده بر روی پایان نامه است.

کلاس های تی. ا. خیلی رویم اثر گذاشته است. احساس می کنم آرامتر شده ام و در عین حال مهربانتر با خودم.  بررسی از مرجع روزها طبق کپی رایت ی شنبه از جمله روزهای خوب و پر انرژی برایم شده است. کماکان ادامه می دهم کلاس را . اگر چه کمتر به تمرین های که استاد می گوید در طول هفته می رسم.

تمام آرزوی این روزهایم این است که آقا به سلامتی از بستر بلند شود و بتواند راه برود. و توکلت علی الله.